Düşünüyorum da bu bölüm yazısını giriş gelişme sonuç diye yazabilme şansım yok. Hayır, “Ortada bölüm yok” diyecek kadar acımasız olmayacağım ama bireysel deneyimime dayanarak – bölümde son on beş dakikayı bu sabah izledim, “Ekran karşısında uykuya daldıracak ritimde bir Çukur bölümü var.” diyebilirim. İşte bölüm yazısı…
Bölümün üzerinden 3 koca gün geçti. Zaman her şeyin ilacı derler ya, bölüm ertesi yazıyı kaleme alabilseydim zehir zemberek olurdu kalemimin dili… Ama bugün sanki beni mutsuz eden tüm gidişat silinmiş minnoş bir yazı yazacağım besbelli. Keyifli okumalar ^^
Bölüm bitince sessizce haykırdığım gibi “Bana böyle bölümlerle gelin”. Tek kelime ile Ba-yıl-dım! Ve bölüm sonuna daha da çok bayıldım. Koçovalı Üç Silahşörler <3
Çukur’un yeni tatlar hedefleyen yeni sezonundaki ikinci buluşmamızda bana göre tatsız bir bölümle devam ettik. Tamam, kabul; beklentim büyük.
Bölümün ilk yarısı ile ikinci yarısının arasında ciddi bir akış problemi vardı. Bölümün ilk 90 dakikasına yan karakterlerin güncel durumunu uzun uzuuun anlatırken ana aksiyon son dakikalara sıkıştırılıvermiş gibi geldi bana, sizce?
Pazartesi akşamları Çukur izliyorum demeyi özlemişim. Havaların soğumaya yüz tuttuğu şu günlerde ne kadar iyi geldi… Yenilenen hikayesi ile yeni karakterleri ile hoş geldi.
Kendine yakışan bir final yapmıştı Çukur, yakışan bir bölümle de ikinci sezona giriş yaptı.
Heyecan var mı heyecan? Varsın Yamaç Koçovalı ile özdeşleşsin ‘bu hayatın heyecanı meyecanı yok’ Bu sezon için heyecan var sayın izleyici…
İzleyicilere göre göreceli elbette ama bence sezonun tartışmasız en iyi projesiydi Çukur. Tam 32 hafta boyunca Pazartesi akşamlarımı ayırdığım bu dizinin her bölümünde -eşit derecede olmasa da, memnun ayrıldım ekran başından… Başta oyuncularından set ekibine olmak üzere, bu projeye emeği geçen – genele vurduğunda küçücük bir noktacık olsa bile, her bireye çok teşekkürler <3
Bu bir bölüm yazısı değil. Bu bir veda yazısı hiç değil. Çünkü 32 hafta ekran karşısına geçmek için programlarımı bile Pazartesi akşamı için boş tuttuğum Çukur finalini izleyemeyeceğim. Fonda Halil Sezai ‘İsyan’ mı söylüyor yoksa? ^^
Sanırım Çukur son 2 için öyle büyük bir beklenti içerisindeydim ki bölüm ağır aksak ilerledi bana göre… Tabi bunun içinde her zaman keyif veren Vartolu Yamaç sahnesi -ki Celasun’un konuşması için yerleştirilmişti ve final hariç…
Kardeş ile kalleş yakın kelime. İnsana ihanet beklemediği yerden gelir. Elif Şafak’ın bu cümlelerine ek; beklemediği yerden gelen ihanetin yıkımı daha da acı olur. Bu nedenle Yamaç ağlıyor işte… Söyler misin sevgili okuyucu: ‘İhanetin telafisi olur mu?’
Çukur’da fırtına yaklaşıyor. Gökyüzü kaprislidir, yakalandığınız fırtına şaşırtıcı, şiddetli, öngörülemez ve bazen de tehlikeli olabilir. Ama unutmayın, asıl fırtına değil fırtınaya nerede, hangi konumda yakalandığınız önemli. Dikkate almanız gereken bir konu da fırtınanın yaklaşma hızı. Bu bölüm gösteriyor ki fırtına çok güçlü olacak besbelli… Güçlü olacağı kanısına nereden vardım dersiniz? Bölümdeki işaretlere bir göz atalım mı?
“Sen şimdi ben gidince bi’ Çukur’a in, kokusunu ciğerlerine çek, çünkü sen bu gece Çukur’u kaybettin Yamaç. Sen Çukur’u kaybettin.”
Bu bir saptama! Aynı zamanda tehdit. İşte İdris’in attığı adımların sonucu ne yazık ki Yamaç’ı da bağlıyor. Sadece bununla kalmıyor İdris (Baba) gecenin devamında Selim’in sağ kolunun onu elaleme rezil etmiş(!) olmasının gazıyla üzerinde olan tüm tapuları ‘Çukur’u korumak için’ Yamaç’a devredeceğini yumurtluyor. Burada ‘söylüyor’ fiilini kullanamayacağım.
