YALI ÇAPKINI – Değişim

Yalı Çapkını 80. bölüm  üzerine  PSİKOLOGROZA kaleminden taptaze bir analiz. Keyifli okumalar.

 

“Başımı nereye çevirirsem çevireyim, yüreğim hep yarım kaldığın yerde..”

 

 

Ferit

Bu bölüm Ferit’in korkularıyla yüzleştiği bir bölümdü uzakta olsa bile her zaman Ferit’in gözü kulağı Seyran’daydı. Peki ya şimdi yanı başında korktuğu olayı yaşıyordu.

 

“Bul beni Ferit”

“Buldum seni Seyran”

 

“Bak ben geldim…” ne kadar yoğun bir sahneydi.. Ferit’in filtresiz duygularını aktardığı, korkularını haykırdığı bir sahneydi. “Ben geldim.” derken sanki “Benim sana iyi gelen işte, ben geldim.” cümlesiydi.

Dünyanın bir ucuna da gitsen bırakmam seni, buldum seni daha önce kaybettim ama yaşıyordun zarar görmüyordun ve ben buna razıydım ama şimdi…

 

 

Sözünü hatırladı Ferit; “Bırakmam seni!” ayrı olsalar bile aslında Seyran her zaman yanı başındaydı Ferit’in.

Avuç içinden öptü çünkü dudaklarıyla öpmeye eşdeğerdi.

Duysun diye “Seni Seviyorum!” cümlesine sığındı ondan güç alacağını biliyordu çünkü Seyran’a ne iyi gelir çok iyi biliyordu…

 

Gözleriyle anlaşan bir çift…

“Gelmek istemiyorsun.” O yalı Ferit’in aklında Seyran’ın hep acı çektiği yer olarak kalmış peki Ferit’i bu düşünceye iten neydi? Seyran o yalıda çok güzel şeyler de yaşadı neden bunları unuttu Ferit? Seyran, o evde büyüdü aslında, gerçek kendini buldu Ferit’le beraber hem de. O ev Seyran’ı çok yordu belki, çok acı yaşadı ama güzel günler de gördü; belki Seyran’ın kaçtığı yaşadığı acı şeyler değildi güzel günlerden kaçışıydı. Çünkü güzel anıları onu Ferit’e daha da yakınlaştırıyordu.

O eve sığınmanın vakti gelmişti Ferit’in gözünde çünkü Seyran’ı gözünün önünde ayırdığı zaman acıyla sınandığını biliyordu Ferit. Seyran, Ferit’e karşı konulmaz duruma geldi; çünkü kafasındaki gerçek duygulara erişti. Peki bundan sonra, ya bundan sonrası? Ferit’in sözde mutluluğunu bozmak istemediği için giden Seyran gelecek diye düşünüyorum. Çünkü Ferit’e iyi gelmediğine inanmış, kendini onca yalanın içinde buna da inandırmış. Bazen çok iyi tanıdığımız insanları kendi kafamızda yabancılaştırırız, daha az canımız acısın diye; Seyran’da o yollardan birinde şu anlık…

 

 

En sakin sahne ile Ferit ve Seyran…

Bu defa yatakta yatan Seyran…

 

“Sen kurtarmışsın beni, sen bulmuşsun.”

“Evet, ben buldum. Nerede olsan bulurum seni. Gerekirse ölümün elinden bile çeker kurtarırım seni. Daha önce söylemiştim sana, hatırlamıyor musun?”

“Evet, söylemiştin.”

“O zaman izin vermemiştin ama şimdi bana inanırsın herhalde.”

“Her zaman inanıyorum ben sana.”

 

Geçmişe bir atıfta bulunuyor Ferit, o zaman kırılmış Seyran’ın onu yanında istememesini anlamamış, anlamlandıramamış çok içerlemiş Ferit… Bunu söylerken bile incindiğini gözleriyle ima etmiş. Ferit, kırgınlıklarını ertelemiş ama aslında çok kırgın. Seyran’a karşı nefreti olmamasının nedenlerinden biri kızgın olmaması o yüzden sakin bir Ferit izliyoruz. Ne Seyran kendini ifade etmiş ne de Ferit. Bu noktayı da çok duygu yüklü bir yüzleşmeyle açıklamanız lazım artık.

Fark ettiğim ayrı bir detay ise Ferit, her şeye karşı gelirken Seyran’ın tek bakışıyla istediğini yaptırması detayı ve sakinleştirici etkisi görmesi gerçek Seyran ve Ferit’ti. Beni sen dizginlersin, beni bir tek sen anlarsın.

Ferit, Seyran’a ait olan her şeyi eskisi gibi bıraktığı yerde buldu. Çünkü Ferit, Seyran’ın ailesini kendi ailesi gibi bildi çünkü onlar da Seyran’a aitti.

 

Seyran

Nasıl bir sıkışmışlık arasında kalmış, ne gideceği yol belli ne kalacağı yer…

Yanı başında Ferit varken nasıl uzak dursun Seyran, nasıl kaçsın?  Kaçtıkça yakalanan yakalandıkça daha da zorlanan bir Seyran. O emin oluşları nasıl bir bir yıkıldı,  “unuttum” derken bile adını duyunca kalbinin çıkışını biliyorduk şimdi peki? Ferit, onun gözünde düzenini kurmuş, o kuramadı… Kuramama sebebi Seyran’ın gözünde Ferit’in onu unutmuş olması aslında görmek istediğini görmemesiydi Seyran, Ferit onu unutmuş zannetmesi, Ferit’in ise Seyran’ın onu sevmemiş olmasıydı. Bu gidişlerin  sebebi iletişim olmamasından kaynaklandı; boşa giden onca zaman…

“Bul beni Ferit” ve “Buldum seni Seyran.”  Tamamlanan SeyFer cümlesi.

 

 

Seyran, odaya çıkarken merdiveni geri gitmesi. En son ne haldeydi o odada peki şimdi girdiği oda bıraktığı gibi miydi? Hayır ilk yaptığı şey ondan kalan eşyalara koşması çizim bölümü veya tablolardı, insan ilk tanıdığı yere koşar ya Seyran’da tanıdığı yere koştu gözleriyle süzdü kendine ait bir parça buldu belki de… Gözleriyle Ferit’in yaşadığı yeri süzdü içinden geçenleri söylemedi zevklisin Ferit derken bile aslında bu oda sen değilsin demek istedi ama sustu.

 

 

En çok istediğim sahnelerden biri Seyran’ın duvarda kendi resmini görmesi… Hissetmiş gibi gidip o noktada durdu ve çok yaklaştı; o resmin orada asılı olması yüzleşmeyi de beraberinde getirecektir.

Terastan çıkan D*yar, birilerine bir yol gösterme şekliydi çünkü Seyran çok tedirgin oldu. Sinan’a yol gösteren de belli zaten bu bölüm birden iyilik meleğine dönüşmesi kimsenin dikkatini çekmesin diye kurduğu oyundu. D*yarın Ayla’ya söylediği cümle mesela “oğlunuz buradan kaçamaz.” gibi bir ima da bulundu o da bir spoilerdı aslında 🙂 Sinan’la iletişimi yüzünden kendini bitiren bir D*yar geliyor.

 

 

Halis’in gelişi eski yalı havasını yakalamamıza yardımcı olur diye düşünüyorum. Halis demek güç savaşı demek ve bu savaşı Abidin üzerinden verecekler. Belli ki Ferit ise arada kalan olacak…

Seyran ve Ferit’i birleştirmek isteyen bir Halis olacaktır çünkü Halis Ağa Seyran’ın Ferit’e iyi geleceğini kabullendi artık pes etti.

Şanlı-Korhan çatışmasını izleyelim; bildiğimiz tanıdığımız karakterleri izleyelim sürekli şapkadan çıkan yeni karakterler görmek istemiyoruz kotamızı doldurduk!

Eski yalı içi savaşa dönelim; birlikte hareket eden SeyFer izleyelim… Mesela ortak çizim yapan Seyran , Ferit ve  Memo 🙂

Haydi, artık asıl hikayemize dönelim!

 

Göz atmanızı öneririz: Yalı Çapkını Bölüm Yorumları