“Yalı Çapkını 67. Bölüm temposu yüksek, duygu yoğunluğu fazla ve olay odaklı gözükse de arka planda psikodrama olduğunu hissettiren, sezonun az sayıdaki iyi bölümünden biriydi.” diyen esra‘dan bölüm analizi. Keyifli okumalar ^^
“Aynı yerden vurulmak”
Ferit, soğuk Antep sabahında vurulduğunda kurşun ona girmiş olsa da Seyran da vurulmuştu. Bu bölümde aynısı Ferit’e de oldu. İşkenceye maruz kalan Seyran olsa da Ferit de yaralandı.
“Kirli eller vs. asıl sorumlular”
Hastaneye gelindiğinde her karakterde endişe gördük. Ama hangileri samimiydi? İnsan doğası gereği başkasının acısına kayıtsız kalamaz, ‘en tepkisiz’ tepkisi bile yüzünü buruşturmak olur. Seyran’ı görünce yüzler asıldı ama kimler gerçekten üzüldü?
İnsan seçimlerinin sonucudur. Kötü olaylara maruz kaldıysan iki yolun vardır: Ya sana yapılanı yapar etrafına hayatı zehredersin, ya da sana yapılanı asla başkasına yapmazsın. (Mezide ilk yolu seçti) Bu noktada asil fail Halis! Hattuç’un içindeki kötü kilidini açmış ve onun zalimliğe giden yolunu döşemiş. Bu noktada Ferit ciddi anlamda Halisleşip inanılmaz bir fail olabilirdi. Ama Ferit’in asla Halis, hatta Gülgün ve Orhan olmayacağını gördük.
Esme ve Ferit’in samimi üzüntüsüne ek olarak, suçlulukla ve bencillikle süslü 2 üzüntü daha vardı: Suna ve Kazım. Kazım yaptıklarının altında ezilip üzülmeyi bile hak etmezken, Suna aklından geçirdiği ama uygulamaya dökmediği olayların suçluluğuyla ezildi.
Suna bu noktada içine sürüklenmek üzere olduğu hatalardan içindeki sevgiyle kardeşiyle kader birliğini hatırlayarak uyandı. Ablalığını yaptı ve o kirli ellerin kardeşine temas etmesine izin vermedi. Suna illaki hata yapmaya devam edecektir. Ama hata yapmak, yanlış kararlar vermek, kıskançlık beslemek kişiyi saf kötü yapmaz. Suna bu hislerini yönetemeyebilir, ama içindeki iyiyi hatırlamak ve yaralarını görmek, empati yapmak için kıymetli.
Kazım bu zamana kadar Hattuç’un maşası olmuş. Halis nasıl Hattuç’un kötülük kilidini açtıysa, Hattuç da Kazım’a bi’ benzerini yapmış. Kazım’ın üzüntüsü ciddi bir ebeveyn üzüntüsü mü yoksa yine bencilce bir ürün gibi yetiştirdiği malına zarar gelmesinin hüznü mü?
“Anne”
Esme güçsüzlüğü, ezilmişliği, sessiz kalarak zulme ortak oluşu ama içindeki biraz da içgüdüsel ama tartışmasız anne sevgisiyle -ki Gülgün’ü unutmayın- Seyran’ın en samimi üzüleniydi. Acıyla ezilmiş Seyran’ın sığınağı. Sonuçta annenden dayak yesen bile anne diye ağlarsın…
Öfke, müthiş bir zırh!
Seyran derisi kalın olduğu için fiziksel acı çekmesine rağmen ruhsal acısına yine set çekiyor. Kolay kolay kimsenin kıramadığı kabuğunun içine çekilip en güçlü haliyle, yıllarca hayatta kalmak için kullandığı maskesiyle poz kesiyor. Kimse ona acıyamaz! Zırhını çıkarıp kenara koyduğunda ise gerçek hisleri dökülüyor. Ben Seyran’ın yerinde olsam bu haksızlığı sindiremez, kırıp dökerdim. Doğduğu günden beri hiçbir suçu olmadığı halde şiddete maruz kalan Seyran değil mi?
Şiddet insanın ruhunu ezmenin en etkili yoludur. Kendinden nefret ettirir, sesini kısar, hak ettiğini bile düşündürür. Şiddetten kaçınmak için faile boyun eğersin, olmaz; isyan edersin, olmaz; kaçmak istersin, olmaz. Üstelik hiçbir suçun yok!
Seyran bunca yıl maruz kaldığı şiddetle bu travmayı görünürde kolay atlatacak gibi dursa da, bu olay bardağını taşıran son damla olmasa bile onu ciddi bir şekilde yaraladığı gerçek. İçine attığı öfke, etrafına bambaşka şekilde yansıyabilir.
Anneannem ben küçükken kolunu yakmıştı, yaşı 70 falandı yanlış hatırlamıyorsam, iz kalmasın diye sürekli kantaron yağı sürüyordu. Şaşırmıştım, zaten yaşlısın, iz kalsa ne olacak ki diye. Tabii büyüyünce fark ettim ki yara izleri sevilmez.
Seyran’ın durumunda hem fiziksel hatırlatıcı olarak hem de güzelliğinin gölgesi olabilecek yara izi ciddi bir sorun. Aynı zamanda güçsüzlüğünün de göstergesi. O yüzden Ferit yaraları görmemeli ama burada Seyran’ın atladığı bir şey var. O da Ferit’in aşkının niteliği!
“Yürüyen yeşil bayrak, Ferit Korhan”
Ferit, o eve rağmen içinde merhamet barındıran bi’ çocuk. Hatta bu merhameti ve yumuşaklığı ona yetişirken başkalarının kullanabileceği bir silah olduğundan incinmemek için çözümü Halis’i taklit etmekte bulmuş. Vurdumduymaz, egoist ve yönetici rollerinin altında merhametli ve ince ruhlu bir çocuk yatıyor ki bu zamana kadar annesi, babası, dedesi ve eski sevgilisi tarafından hem yönetildiğinin farkına varamayacak kadar da saf.
O yüzden Seyran karşısında açığa çıkan hassasiyeti şaşırtıcı değil. Seyran’ı fiziksel ve ruhsal olarak daha fazla incitmemek için takındığı ince tavır ve olay sadece tek taraflı olmaktan çıkarıp Seyran’la iletişim halinde çözmeye çalışması takdir edilesi… Bu Seyran’ın ilk düşüşü değil belki ama Ferit’in gözü önünde ilk düşüşü ve Ferit’in de Seyran’ı kaldırmak için ilk kez hazır oluşu. Elbette tökezleyecektir, çünkü hala bir kılavuza ihtiyacı var; Seyran’ın ise kendini güvenle bırakabilmeye.
Bu travmatik olay belki hemen geçmişin yaralarını açmaz ama Ferit’in takılı kaldığı çocukluğundan çıkıp nihayet büyümesi, Seyran’ın ise üzerine giydiği yetişkinlik zırhını çıkarıp içindeki yaralı ve öfkeli çocuğu açığa çıkarmasına yarayabilir.
Son olarak; Seyran’a sesleniyorum: fiziksel ya da ruhsal fark etmez, yara izi kurtulanda olur. Ölüde yara izi aranmaz. Utanıyorsan da sana acıyacaklarını düşünüyorsan da inadına üstüne git ki korkmadığını görsünler. Gerçi sen bunu zaten biliyorsun, artık saklamana gerek yok!
Göz atmanızı öneririz: Yalı Çapkını Bölüm Yorumları
